ماده 140
تملک حاصل میشود :
-1 به احیا اراضی موات و حیازت اشیا مباحه
-2 به وسیله ي عقود و تعهدات
3 – به وسیله ي اخذ به شفعه
4 – به ارث
باب اول – در احیاي اراضی موات و مباحه
ماده 141
مراد از احیاي زمین آن است که اراضی موات و مباحه را به وسیلهي عملیاتی که در عرف،
آباد کردن محسوب است از قبیل زراعت، درختکاري، بنا ساختن و غیره قابل استفاده
نمایند .
ماده 142
شروع در احیا از قبیل سنگ چیدن اطراف زمین یا کندن چاه و غیره، تحجیر است و
موجب مالکیت نمیشود ولی براي تحجیرکننده ایجاد حق اولویت در احیا مینماید .
ماده 143
هر کس از اراضی موات و مباحه قسمتی را به قصد تملک احیا کند مالک آن قسمت
میشود .
ماده 144
احیاي اطراف زمین موجب تملک وسط آن نیز میباشد .١٨
ماده 145
احیاکننده باید قوانین دیگر مربوط به این موضوع را از هر حیث رعایت نماید .
باب دوم – در حیازت مباحات
ماده 146
مقصود از حیازت، تصرف و وضع ید است یا مهیا کردن وسایل تصرف و استیلا .
ماده 147
هر کس مال مباحی را با رعایت قوانین مربوط به آن حیازت کند مالک آن میشود .
ماده 148
هر کس در زمین مباح نهري بکند و متصل کند به رودخانه، آن نهر را احیا کرده و مالک
آن نهر میشود ولی مادامی که متصل به رودخانه نشده است تحجیر محسوب میشود .
ماده 149
هر گاه کسی به قصد حیازت میاه مباحه، نهر یا مجري احداث کند آب مباحی که در نهر یا
مجراي مزبور وارد شود ملک صاحب مجري است و بدون اذن مالک نمیتوان از آن نهري
جدا کرد یا زمینی مشروب نمود .
ماده 150
هر گاه چند نفر در کندن مجري یا چاه شریک شوند به نسبت عمل و مخارجی که موجب
تفاوت عمل باشد مالک آب میشوندو به همان نسبت بین آنها تقسیم میشود .
یک نظر بدهید